El Teide; 21 en 22 november

Onze laatste en waarschijnlijk uitdagendste activiteit op Tenerife was het beklimmen van de Teide. Eerlijk gezegd was dit niet iets waar ik echt naar uit keek. ’s Ochtends zijn we met z’n allen in de bus naar de voet van de Teide, op ongeveer 2200 m hoogte, gegaan. Onderweg zijn we gestopt bij de Hiperdino, waar een groepje mensen voor ons allemaal inkopen heeft gedaan. We kregen ieder ons eigen voedselpakket voor de 2 dagen dat we op de Teide waren en die bestond uit: 3 redelijk grote broodjes en een stokbrood, 2 bananen, een sinaasappel, een klein pakje koekjes en sommige mensen hadden nog dingen als kaas, chocopasta of wc-rol erbij. Alles bij elkaar dus niet zo heel veel voor 2 dagen. We moesten zelf ons drinken meenemen, en ik was heel blij met de camelback die ik gekocht had waar anderhalve liter water in kon. Dat ding heeft namelijk een slangetje waardoor je constant kan drinken en dus niet steeds hoeft te stoppen als je wat wil drinken.
Toen we eenmaal bij de voet van de vulkaan waren had ik best veel zin om zo snel mogelijk te beginnen en dat heb ik toen ook gedaan. We zijn in verschillende groepjes, sommige met en sommige zonder begeleider, begonnen. Na ongeveer een half uur hebben we voor het eerst een pauze genomen en die was meer dan welkom. Ik had vanaf het begin al het gevoel “Waarom doe ik dit?” en dat nam bij elke stap toe. Na 1 uur hebben we een lunchpauze ingelast en daarna ben ik met een ander groepje verdergegaan. We kwamen toen met z’n vieren uit bij een pad waarvan wij dachten dat het doodliep en toen zijn we terug gegaan en hebben we een ander pad genomen. Dat pad bleek echt dood te lopen, maar omdat we al best ver hadden gelopen hadden we weinig zin om weer terug te gaan. De jongens kwamen met het geweldige idee om een “kortere route” te nemen. We zijn toen over enorme zwarte rotsen geklommen in de hoop dat we snel op een pad uit zouden komen. De jongens klommen redelijk snel, maar Meilin en ik gingen iets langzamer. Uiteindelijk hebben we bijna drie kwartier off-road gelopen voordat we weer bij een pad uitkwamen. Al die tijd zagen we wel gewoon het pad, maar er was een soort van kloof waar we niet overheen konden.
Toen we eenmaal bij een pad aankwamen kwam er een andere groep aan die alles bij elkaar 20 minuten over hetzelfde stuk hadden gedaan. Daar hebben we toen een lesje vulkanisme van Joost (onze aardrijkskundeleraar) gekregen en daarna zijn we weer verder gegaan. Ik was toen al redelijk moe door onze beklimming en het pad werd steeds stijler en de lucht steeds ijler. Al met al was het steeds zwaarder en konden we na elke pauze korter lopen voordat we weer een nieuwe pauze nodig hadden. Ik liep redelijk vooraan en de groepjes waarin je liep verschilden nog al van 2 tot 10 personen. Ik heb best lang met Stijn samen gelopen, en dat was heel fijn omdat we allebei hetzelfde tempo hadden.
Rond 3 uur kwamen we 2 jongens tegen, Yke en Siebrand, die met de lift omhoog waren gegaan vanwege blessures maar ons toch een stukje tegemoet waren gelopen. Vanaf daar was het nog ongeveer een half uurtje, maar we kregen daardoor zoveel energie dat we het in 20 minuten hebben gelopen. Toen we eenmaal bij de Refugio, ons bergherbergje, waren bleek dat deze pas om 5 uur open ging. Omdat we best hoog zaten was het ijskoud en we zijn we bijna allemaal in onze slaapzak gaan liggen en proberen uit te rusten.
’s Avonds hebben we noedelsoep gegeten, en zijn we bijna allemaal op tijd naar bed gegaan. We hadden 3 kamers en ik zat op een hele leuke kamer. We sliepen met 14 meiden en het was echt heel gezellig. De volgende ochtend moesten we om 4 uur op om om half 5 te vertrekken zodat we met zonsopgang op de top zouden zijn. Het laatste stuk was echt heeel erg zwaar. We liepen in het donker en we moesten echt elke 5 minuten stoppen om op adem te komen vanwege de ijle lucht. We waren iets te vroeg op de top, waar het volgensmij echt min 20 graden was, en waar het stonk naar zwavel. Niet zo’n hele fijne plek om te wachten dus. De zonsopgang om half 8 was echt supermooi, en het was alles zeker waard.
Daarna zijn we naar onder gegaan en dat ging veel makkelijker. Het stuk naar de Teleferico (soort van gondel) hebben we toen zonder te stoppen afgelegd in minder dan een uurtje terwijl we omhoog bijna twee uur erover hadden gedaan. Bij de Teleferico hebben we meer dan een uur met z’n allen op elkaar in de slaapzakken gelegen om op te warmen en uit te rusten, zo koud was het! Rond half 10 zijn we toen toch maar weer naar onder gegaan op een heel rustig tempo omdat de bus ons pas om half 5 kwam ophalen en we dachten dat we in 4 uurtjes wel beneden zouden zijn. Het eerste stuk omlaag vond ik best leuk, en ik begon eindelijk een beetje te begrijpen waarom mensen dit voor hun plezier doen. We moesten over hele grote rotsblokken lopen, waar ik al minder goede ervaringen mee had, maar het tempo was goed en de groep leuk. Joost liep weer met ons mee en tijdens het lopen kregen we uitleg over alles wat we zagen. Goedbedoeld, maar na een tijdje was het zo van: ‘en wat is nou het verschil met die tienduizend andere stenen die we al gezien hebben?’
Na iets meer dan 2 uur over de rotsblokken lopen, die trouwens vaker los dan vast bleken te liggen, zagen we een pad, en we dachten dat we na dat pad bijna beneden zouden zijn. Het bleek alleen dat we nog niet eens op een derde waren, dus dat was iets minder. Een paar uur, heel veel zandpaden en 2 andere kraters verder en op het gebied van stenen en vulkanen ook heel wat wijzer, kwamen we een paar andere groepjes tegen die niet meer wist waar ze naar toe moesten, en toen bleek dat we verkeerd zaten. We konden toen kiezen tussen een uur terug en dan nog best lang omlaag of maar gewoon verder lopen. We zijn gewoon verder gegaan maar na een tijdje was er geen echt pad meer. Het blijkt dat sommige mensen overal een pad in zien, want we hebben toen een tijdje door de bush gelopen maar uiteindelijk vonden we weer een pad. Dat was echt het meest kronkelige pad dat ik ooit gezien had, want we zagen al ongeveer 3 uur de weg waar we naar toe moesten, en het pad begon met precies de andere kant op te gaan. Volgens de kaart kwam het pad uiteindelijk bij de weg uit en we hebben maar gewoon op de kaart vertrouwd. Iedereen was kapot, en het was ongeveer half 3 en superwarm en iedereen wou echt zo snel mogelijk bij de weg zijn.
Na de langste 2 uur van mijn leven kwamen we uiteindelijk toch bij de weg aan, waar al een stuk of 15 mensen lagen. Omdat we op een ander punt uit waren gekomen dan waar we eigelijk zouden moeten komen, en waar de bus dus ook naar toe kwam, heeft het ook nog best lang geduurd voordat de bus kwam. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een bus te zien! Op de terugweg zijn we nog even langs de supermarkt gegaan waar een paar leraren voor ons allemaal cola en koekjes hebben gekocht en daar was iedereen superblij mee. Eenmaal bij de boot bleek dat we toch pas de volgende dag zouden vertrekken, en daar was iedereen het mee eens. Achteraf ben ik wel heel blij dat ik alles heb gelopen en niet met de lift ben teruggegaan ondanks mijn 10 keer omgeslagen enkel. Ik ben ook echt heeel erg blij met alle spullen die ik van meneer Notermans gesponsord heb gekregen zoals bergschoenen en een trekkingrugzak, want zonder die dingen had ik het echt niet overleefd! Ik zou het niet snel nog een keer doen, en raad iedereen ook aan om niet zomaar zo’n berg of vulkaan op te lopen, maar het was wel een hele goede ervaring.