Azoren: 8 tm 11 april

Zoals ik al schreef, kwamen we na een langere scheepsovername op 8 april aan op de Azoren. We lagen in de bekendste haven, Horta, op het eiland Ilha Faial. Toen alles geregeld was qua aanleggen enzo werden we meteen naar de salon geroepen, waar Els ons iets ging vertellen over onze expeditie op de Azoren: 24 uur alleen in de natuur. Eerlijk gezegd was dit van alle expedities hetgene waar ik het minst zin in had, gewoon vanwege het feit dat ik het niet zo heb met beestjes en ook niet zo goed ben in vuurtjes maken en tenten bouwen. Het idee was als volgt: Iedereen heeft een gebied van ongeveer 20 bij 20 meter, ergens midden in het bos. We krijgen allemaal een zeiltje en een thermoskan van SaS, en verder mogen we alleen meenemen wat op de paklijst staat, zoals dikke kleren, een matje en slaapzak, 1 boek, een zakmes en zaklamp, pen en papier, een regenjas en wat verder nog nodig is om te overleven in het bos. We moeten 24 uur lang op ons eigen gebied blijven, en mogen op geen enkele manier contact maken met anderen, behalve met de leiding als die langskomt. Na die mededeling kregen we onze telefoons en waren we ’s avonds vrij. Ik heb eerst even met thuis gebeld, en daarna zijn we met een groep meiden ergens in een cafetaria wat lekkers gaan eten om te vieren dat we veilig waren aangekomen, en om onszelf nog even te verwennen voordat we de volgende dag bush in gingen.
De 9e ben ik na het ontbijt meteen gaan inpakken voor onze expeditie. Ik heb echt 10 lagen truien en broeken ingepakt, omdat ik bang was dat ik het koud zou gaan krijgen. We hadden een paklijst en dat hielp wel redelijk om te weten wat wel en niet handig zou zijn. Toch had ik zelf nog een paar slimme dingen ingepakt, zoals vuilniszakken, boullion en thee. Daarna hebben we met de crew en alle mensen die een functie hadden de scheepsovername nabesproken. We hadden de foutjes eruit gehaald, en Martin was over het algemeen heel tevreden. Toen dat afgelopen was en iedereen klaar en gepakt was, gingen we eindelijk van boord. Het is altijd zo’n leuk gezicht als er opeens 33 jongeren en wat begeleiding met een trekkingrugzak en allemaal dezelfde jassen door een dorp gaan lopen. Ook dit keer was dat het geval omdat we eerst allemaal nog eten mochten inkopen voor de bivak. We kregen ieder €7,50 en daarvan mochten we kopen wat we wilden. Ik heb echt een record aan voedsel voor dat geld gekocht: 1 groot brood en 8 bolletjes, 3 rollen mariakoekjes, 1 pakje ham en 1 pakje kaas, 8 knakworstjes, 2 repen chocola, 2 bananen, 5 appels, en een klein bakje aardbeienyoghurt. Het probleem was alleen dat we heel snel moesten zijn omdat we anders de bus zouden missen, en dat was uiteindelijk ook het geval. Aangezien de volgende bus pas een paar uur later ging (ja, in zo’n gat zaten we) en de crew die mee was nogal van wandelen houdt, werd besloten dat we gewoon naar onze bestemming zouden lopen. Zoals ik al schreef zijn de Azoren vulkanen, en daarom redelijk heuvelachtig. Wij hadden het geluk dat wij naar een bos midden op het eiland gingen, en daarom moesten we met rugzakken van ongeveer 8 kilo bijna 3 uur bergopwaarts lopen. Zoals jullie waarschijnlijk al begrepen hebben is dat niet mijn favoriete bezigheid. Het eerste stuk kwamen we nog door kleine dorpjes, maar na iets meer dan een uur hadden we ook het laatste huisje achter ons gelaten en waren er alleen maar bomen en af en toe een auto. De natuur daar was wel heel mooi, en het is echt fijn om weer veel bomen te zien na zoveel zee. Na eerst ook nog verkeerd te zijn gelopen kwamen we uiteindelijk toch aan bij het bos waar we moesten zijn. Eerst kregen we nog een laatste uitleg, en daarna werden we allemaal verdeeld over het bos.
Ik kreeg een redelijk groot gebied, met ongeveer elke 4 m2 een boom. Iets te weinig bomen naar mijn zin, maar ik was toch best tevreden. Het enige echte nadeel aan mijn terrein was dat de grond schuin afliep, en helemaal vol met kleine heuveltjes van ongeveer een halve meter in doorsnee. Dat zorgde ervoor dat er geen enkel stukje vlakke grond was waar ik mijn matje fijn kon neerleggen. Omdat mijn touwtje niet zo lang was besloot ik om maar gewoon 2 bomen te zoeken waar ik het touw tussen kon spannen, en daar mijn tentje te maken. Na lang zoeken en proberen is het dan toch gelukt: mijn tentje stond. Ik had mijn 3 bij 2 zeil heel nuttig gebruikt: het was een driehoekje geworden van 1 meter onder me, en 2 schuine vlakken van een meter. Zo paste ik er precies in, lag ik niet op de grond en werd ik niet nat. Toen ik bijna klaar was bedacht ik me opeens dat ik op een helling lag, en dat als het regende, ik alsnog nat werd omdat mijn opening in het zeil aan de hoge kant was. Ik heb mijn tentje toen helemaal opnieuw gemaakt en verbetert. Uiteindelijk had mijn tentje zelfs haringen van afgebroken takjes, en stiekem was ik er best trots op. Daarna kwam Els langs om te kijken hoe het met mij en mijn tentje ging, en om me de eerste opdracht te geven. Dat was om op te schrijven hoe je jezelf zou willen zien over 5 jaar, dus zegmaar je ideale toekomstbeeld. Je mocht alle onderdelen beschrijven, dus van studie tot relatie en van of je werk had tot wat je nog qua karakter aan jezelf zou willen veranderen. Dat vond ik best een moeilijke opdracht, maar wel een leuke. Daarna besloot ik om toch maar te gaan eten, want Els zei dat het al een uur of 7 was, en ik wou echt in mijn slaapzak liggen als het donker was. Mijn avondeten bestond uit broodjes hamkaas en bouillon, en eigenlijk was het best wel lekker. Ik had mijn eten opgehangen in een boom, want Els had gezegd dat er ratten waren. Ik had mijn water en thermoskan bij mijn hoofdeinde, samen met een zakje thee en heeeeel veel warme kleren voor als het koud zou worden. Vlak voordat ik mijn bed in ging had ik 6 lagen aan shirts, truien en een zeiljas aan, omdat ik het echt niet koud wou hebben. Als ik het een beetje koud kreeg ging ik trouwens gewoon op en neer rennen over mijn gebied. Omdat het bergopwaarts was had ik het na een paar minuutjes al warm, echt heerlijk. Toen het begon te schemeren ben ik in mijn slaapzak gaan liggen en eigenlijk ben ik vrij snel in slaap gevallen. Ik heb er wel vrij lang over gedaan om een houding te vinden waarin ik niet als een slang lag, maar uiteindelijk is het gelukt. Af en toe hoorde ik wat dierengeluiden, maar eerlijk gezegd ben ik daar grotendeels doorheen geslapen en was ik helemaal niet bang. Ik ben 3 keer wakker geworden, het had ook nog geregend maar doordat ik alles ingepakt had in vuilniszakken heb ik daar helemaal geen last van gehad.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd hoorde ik, hoe cliché het ook klinkt, vogeltjes fluiten, en het was echt heerlijk wakker worden. Nouja, behalve dan dat mijn rug vannacht echt dood is gegaan door alle hobbels waar ik op lag. Na mijn ontbijtje ben ik nog een paar keer op en neer gaan rennen omdat ik het koud had, en toen kwam Els alweer kijken. Ze wou even de eerste opdracht bespreken, kijken hoe ik de nacht was doorgekomen en gaf me de tweede opdracht. Dat was om op te schrijven wie en wat ik nodig had om mijn ideaalbeeld te kunnen bereiken. Ook daar heb ik een tijdje over nagedacht, en uiteindelijk heb ik een aantal dingen opgeschreven. Daarna heb ik eigenlijk niet zo veel meer gedaan. Ik heb wat in mijn slaapzak gelegen, heel veel en lang gegeten, mijn tentje opgeruimd enzo. Ik had een vuilniszak meegenomen die diende als mijn campingstoeltje, en dat was best handig. Toen het voor mijn gevoel een uur of 2 was, kwam Els al en vertelde dat het bijna 4 uur was. Toen heb ik snel mijn laatste troep ingepakt, en ben ik teruggelopen naar onze verzamelplek. Het is ongelofelijk hoeveel wij elkaar te vertellen als we 24 uur niet samen zijn geweest. Daarnaast was het voor mij de eerste keer in 5 maanden dat ik bij niemand van SAS in de buurt was. Daarna hebben we met z’n allen even een nabespreek-rondje gedaan, en gingen we weer naar beneden. Omdat ik heel veel last had van mijn rug en er toch een taxi naar beneden ging voor mensen die niet meer konden lopen, besloten Anne, Joost en Els dat ik met de taxi mee naar beneden ging. Daardoor was ik veel eerder op de boot, en samen met Liselet, Yke en Liv hebben we eten gemaakt. Jammer genoeg kwamen Martin en Valerie aan met twee taxi’s helemaal vol met eten, en mochten wij dat allemaal gaan inruimen. Stukje bij beetje kwamen de anderen binnendruppelen, en ook die hielpen mee met de stores. Stores zijn echt superveel werk, en uiteindelijk was het half 12 voordat we helemaal klaar waren.
De volgende ochtend hadden we echt een heerlijk ontbijt van al het overgebleven brood en beleg van de solobivak. Daarna moesten we eerst schoonmaken, anders mochten we niet van boord. Uiteindelijk was het tegen tienen toen alles schoon was. Toen was ook het moment waarop Lambert, onze natuurkunde leraar, van boord ging. Hij zou eerst maar 2 maandjes blijven, en hij moest toch het laatste stuk in Nederland zijn. Ik vind het echt heeel jammer dat hij weg is, maar gelukkig zien we hem in IJmuiden weer. Daarna gingen wij zelf van boord. We zijn eerst met een groep naar de supermarkt geweest waar we twee dagen geleden ook al waren, en daar heb ik allerlei snoep en chips en koekjes en drinken ingekocht. Daarna ben ik met Marleen teruggelopen en kwamen we een kleine kledingwinkel binnen, waar we natuurlijk niet voorbij konden lopen. Een half uur later kwamen we met allebei een joggingbroek en een top extra weer naar buiten. Toen we terug waren bij ons schip waren een paar meiden al een schildering aan het maken. Horta staat namelijk bekend om zijn tienduizenden schilderingen. Iedereen die de Atlantische Oceaan oversteekt stopt bij de Azoren, en maakt dan een schildering als soort van good luck wish voor de rest van de reis. Je kan je wel voorstellen hoeveel schilderingen er dan zijn, klein en groot, nieuw en oud. De oudste die wij gezien hebben was uit 1992, maar de schilderingen die op de weg zijn gemaakt slijten behoorlijk. Het is echt een leuk gezicht, want ze zitten overal: op de weg en muren van de kade, op prullebakken en bankjes etc. Ik heb er ook nog een voor een vriend van mijn vader gezocht, en met hulp van 15 anderen is hij uiteindelijk toch gevonden. Onze schildering staat naast die van de Duitse projecten, en al onze namen staan er ook omheen. Toen die af was zijn we meteen vertrokken. Het is zo’n raar idee dat we nu echt op weg zijn naar Nederland, met misschien nog een tussenstop, maar toch.
Holland, here we come!