Cuba - Bermuda 25 feb tm 6 maart

De 25e hadden we ’s ochtends in het kamp nog een bijeenkomst omdat het kamp 40 jaar bestond. Er kwamen allemaal belangrijke mensen, waarvan ik geen idee had waarom ze nou belangrijk waren. Eerst hebben we meer dan een uur geluisterd naar een aantal mensen die een speech in het Spaans gingen doen, en dat was dus niet zo heel interessant. Wat wel leuk was om te zien was dat het hele publiek af en toe kreten riep of opstonden, en dat in elk praatje wel iets tegen de VS voorkwam (o.a. de Cubaanse vijf en de blokkade). Als beloning voor het lange wachten kregen we daarna een broodje, sap en een stukje taart! Toen zijn we met onze bus teruggereden naar ons bootje. Nadat we afscheid genomen hadden van Margarita en Pepe begon het uitruimen van alle spullen uit de “opslagkamers” en naar je eigen kamers brengen en die dan inruimen. Het ging deze keer veel beter dan na Panama. ’s Avonds hebben we als afsluiting van het echte Cuba een film gekeken over de reis die Ché Guevarra heeft gemaakt voordat hij naar Cuba ging, the Motorcycle Diaries.
De volgende dag heb ik mijn blogje van Cuba bijgewerkt en ’s middags zijn we naar het strand geweest. Het was vrij ver lopen, maar omdat het de laatste keer was dat we echt met warm weer konden zwemmen hadden we het er wel voor over. Het was dit keer helemaal geen toeristenstrand, en behalve ons waren er alleen maar Cubanen. Dat was wel heel anders dan een perfect strand met restaurant en hotel ernaast. Omdat we nog aan land lagen hebben we de dagen erna ’s ochtends steeds aan school gewerkt. De middag van de 27e hebben we een soort reflectie-opdracht over de kunst in Cuba gedaan, en toen realiseerde ik me dat ik echt heel veel kunst heb gezien, in allerlei vormen. De dag erna had ik keukenploeg. ’s Ochtends lagen we nog stil, maar rond half 11 gingen we varen en hadden we meteen vrij veel deining. De lunch zou lasagna moeten worden, maar uiteindelijk is het lasagnasoep geworden. Ik word altijd zo gestresst van keukenploeg omdat je voor het eten van zoveel mensen verantwoordelijk bent en het dus niet kan verpesten. Gelukkig was de lasagnasoep wel lekker. Toen had iemand de boterkoek met een soort margarine in plaats van normale boter gemaakt, en wou de boterkoek niet stollen. Ook dat werd soep, maar om een wonderbaarlijke reden was het nog best lekker. Als avondeten hebben we dus maar gewoon soep gemaakt, omdat het hoe dan ook toch wel op soep zou uitkomen!
De 29 werd Tess 16, maar eigenlijk werd ze 4; dubbel feest dus! ’s Ochtends was de deining echt heel erg, en had ik nog wat last van zeeziekte. Uiteindelijk ben ik maar gaan slapen tot de lunch, en daarna heb ik wel gewoon aan school gewerkt en anderen geholpen met een aantal vakken. Het is echt fijn dat we allemaal in hetzelfde jaar zitten en ongeveer hetzelfde leren, want zo kan je elkaar echt goed helpen en als je zelf geen zin hebt om te werken ga je gewoon iemand anders helpen, of de keukenploeg helpen; die zijn altijd blij met hulp! De dagen erna zijn we weer gewoon in het lesdag/wachtdag-ritme overgegaan. Omdat een van de stuurlieden even terug naar Nederland was vanwege de gezondheid, had ik Martin, onze kapitein, als stuurman en dat was wel even apart. Op 1 maart hadden we weer een stilte-oefening, en ik merk dat ik die echt fijn begin te vinden! We kregen een hele diepe vraag mee: hoe kan ik op de lange tijd van nut zijn voor anderen. Ik vond het heel moeilijk om hier antwoord op te geven, en gelukkig hoefde dat ook niet maar was het meer een bewustmaak-oefening. De volgende dag hadden we met Jaap (leraar maatschappij etc.) een lesje over het socialisme in Cuba, wat we nu eigenlijk allemaal gezien hebben en hoe dat komt. Ik merk heel erg dat wij altijd geleerd krijgen dat het socialisme iets slechts is en het kapitalisme iets goeds, maar als ik naar Cuba en de VS kijk weet ik nog niet wat er nu echt beter is voor mensen. Het is wel heel leuk om het hier over te hebben, omdat ik nu zelf dingen heb gezien en meegemaakt, en dan zijn dingen altijd leuker. Na de eerste paar dagen hadden we best wel fijn weer, niet heel warm meer maar wel lekker. Ik heb ondertussen ook weer sailmail gekregen en omdat we in Cuba niet mochten bellen, alleen op het begin en einde was het de eerste keer dat ik weer echt iets uitgebreids van thuis hoorde.
Er rust volgensmij een vloek op mijn vrije zondagen, want ook nu was het weer weer heel slecht. De zon was volgensmij gedoofd, en er waren heel veel golven en deining. Gelukkig betekent dat wel veel wind en zijn we eerder op Bermuda. Ik heb overdag wat aan school proberen te doen, maar dat ging gewoon echt niet. Ik dacht dat je na 1 keer zeeziekte erover heen was, maar dat is jammer genoeg niet zo. Gelukkig ben ik niet meer echt kotsmisselijk, maar lezen of een film kijken gaat niet meer goed. ’s Avonds bereikte het weer een toppunt want we zaten opeens midden in een storm. Het was best wel eng en doordat er met golven water binnen is gekomen is er redelijk wat apparatuur kapot gegaan. De wind was echt heel hard, windkracht 12, maar gelukkig zijn er geen zeilen kapot gegaan. Er is wel wat schade aan de rest van de boot, maar niks ernstigs. Het allerbelangrijkste is: er zijn geen gewonden gevallen! Het was wel de heftigste storm die we tot nu toe hebben meegemaakt, maar achja; zo beleef je nog eens wat.
De dagen erna hebben we vooral de schade opgeruimd die er is veroorzaakt door de storm, want we gingen een tijdje behoorlijk scheef en toen is er vanalles uit de kasten gevallen. Het licht is even uit geweest, en toen is er dus nog meer kapot gegaan etc. Ik heb ook 3 uur lang de scheepspapieren met een soort föhn gedroogd en vooral veel in de salon (onze woonkamer) gedaan. Je moest wel alles op slipmatjes zetten, want de golven hadden het nogsteeds niet opgegeven. Jammer genoeg werken die na een paar keer in de droger zijn geweest ook niet altijd meer, en dan gaan er wel eens wat borden etc. om. Ook de wachten gingen na een tijdje weer gewoon door. We hoefden niet meer te sturen, want het kompas bewandelt ondertussen ook de volgende wereld. Gelukkig bestaat er zoiets als een autopilot en hoefden we alleen nog maar uitkijk te houden.
Op 6 maart zagen we Bermuda ’s ochtends vroeg al, en rond 2 uur ’s middags zijn we ook echt aangekomen. Nadat alles écht schoon was mochten we even aan land. Het was zo onwerkelijk om met een rug tegen een palmboom te zitten, een dikke trui aan te hebben en het nogsteeds heel koud vinden. Ik vraag me af hoe koud ik het in Nederland wel niet ga hebben. Gelukkig heb ik wel weer even contact met de buitenwereld (jullie dus) gehad, en dat is echt fijn!
De dagen erna heb ik vanalles in Bermuda beleefd, en zodra ik tijd heb zal ik daarvan ook mijn blog bijwerken.